شکست جنجالی دانیال سهرابی

شکست دانیال سهرابی در زاگرب – تصویری از یک روند ناعادلانه؟

• دانیال سهرابی، فرنگی‌کار وزن ۷۲ کیلوگرم ایران، در دور یک‌چهارم نهایی مسابقات جهانی زاگرب ۲۰۲۵ در برابر ابراهیم غانم از فرانسه مبارزه‌ای سخت داشت.

• در طول مسابقه، سهرابی به‌گفته منابع مختلف بارها از ناحیه چانه و لب با ضربات حریف دچار زخم و خونریزی شد. تیم پزشکی بارها به صحنه وارد شده و تلاش کرده‌اند این جراحات را درمان کنند.

• اما مهم‌تر از آن، این است که در فاصله یک دقیقه و ۲۶ ثانیه مانده به پایان مسابقه، وقتی چهار دقیقه استراحت پزشکی به پایان نزدیک شد و سهرابی هنوز درگیر کنترل خونریزی و درمان زخم‌ها بود، داوران بر اساس قانون وقت پزشکی که تمام شده است، مسابقه را به نفع حریف فرانسوی پایان دادند.

• این‌که ضربات منجر به خونریزی تا چه حد عمدی بوده‌اند و آیا داوران در اعمال قانون مربوط به حرکات خطرناک به‌اندازه کافی وارد شده‌اند، موضوعی است که همگان را به چالش کشیده است. دکتر بابک شادگان، رئیس کمیته پزشکی، تأکید کرده است که بخشی از این آسیب‌ها ناشی از ضربه‌های عمدی بوده است.

در نتیجه، سهرابی از دستیابی به نیمه‌نهایی بازماند، اگرچه در گروه بازنده‌ها توانست با اقتدار به مدال برنز دست یابد.

خشونت در کشتی؛ ریشه‌ها و پیامدها

۱. فضای رقابتی بالا و فشار روانی
کشتی‌گیران برای رسیدن به مدال جهانی، کسب سهمیه یا شناساندن خود به جامعه بین‌المللی تحت فشار زیادی قرار دارند؛ این فشار گاهی منجر به واکنش‌های هیجانی و استفاده از حرکات خارج از قانون می‌شود.

۲. ضعف در نظارت داوری و اجرای مقررات
اگر داوران و کمیته‌های فنی و انضباطی نظارت دقیق نکنند، حرکات خطرناک و ضربات غیرمجاز ممکن است بی‌پاداش بمانند و این به مرور به نوعی مجوز ضمنی برای خشونت تبدیل شود. برخی گزارش‌ها در ایران نشان می‌دهند که عدم اجرای مستمر قوانین و برخورد ناعادلانه، یکی از مشکلات جدی است.

۳. ناآگاهی یا ضعف در آموزش داوری و پزشکی ورزشی
لزوم آموزش مداوم قوانین داوری، تشخیص حرکات خطرناک، و همچنین حضور تیم‌های پزشکی توانمند در سطح مسابقات بین‌المللی و ملی، موضوعی است که ضرورت آن با رخ دادن حوادث مانند شکست سهرابی بر اثر خونریزی بیشتر به چشم آمد.

۴. آسیب به روحیه ورزشکار، اعتبار مسابقه و احساس بی‌عدالتی
ورزشکارانی که قربانی حرکات خشونت‌آمیز می‌شوند، نه تنها ممکن است دچار آسیب‌دیدگی جسمی گردند، بلکه روحیه‌شان نیز لطمه می‌بیند. از سوی دیگر، تماشاگران، رسانه‌ها و جامعه ورزش از مشاهده چنین اتفاقاتی ناراضی‌اند و اعتبار داوری و فدراسیون را زیر سؤال می‌برند.

ضرورت برخورد جدی‌تر با خشونت در کشتی

برای پیشگیری از تکرار اتفاقاتی چون آنچه برای سهرابی رخ داد، و همچنین حفظ شأن ورزش کشتی، پیشنهاد می‌کنم اقدامات زیر فوراً مدنظر قرار گیرد:

1. تقویت آموزش داوری و بازبینی قوانین

   • برگزاری دوره‌های آموزشی تخصصی برای داوران، مربیان و ورزشکاران با تمرکز بر تشخیص ضربات خطرناک، رفتارهای خشونت‌آمیز و مرز بین مبارزه‌ی قانونی و حرکت غیرقانونی.

   • شفافیت در قوانین پزشکی ورزشی و استراحت پزشکی؛ اینکه چه زمانی داور اجازه می‌دهد زمان بیشتری برای درمان وجود داشته باشد، چه معیارهایی برای قطع مسابقه وجود دارد و چگونه این معیارها اجرا می‌‌شوند.

2. تابع کردن مسابقات به کنترل پزشکی دقیق‌تر

   • حضور پزشک مجرب در تمام مسابقات بین‌المللی و ملی با حق درخواست بررسی مستقل حرکات خشونت‌آمیز توسط پزشک یا کمیته پزشکی.

   • تجهیز کامل سالن‌ها با امکانات درمانی فوری برای کنترل خونریزی و آسیب‌دیدگی‌ها.

3. سخت‌گیری در داوری و اعمال محرومیت و جریمه برای حرکات عمدی

   • تعریف دقیق و مجازات‌کننده برای حرکات عمدی که منجر به آسیب و خونریزی شوند.

   • اعطای کارت‌های قرمز یا دیسکالیفی برای حرکات خطرناک، و محرومیت موقت یا دائمی بسته به شدت تخلف.

4. شفافیت در تصمیمات داوری

   • پس از مسابقات جنجالی، انتشار ویدیوها، تصاویر و توضیحات داوری و پزشکی برای مردم تا بفهمند چرا داور فلان تصمیم را گرفته است.

   • امکان تجدیدنظر یا چالش قانونی برای ورزشکار یا تیم در صورتی که شواهدی وجود دارد که تصمیم داوری ناعادلانه بوده است.

5. ترویج اخلاق در رقابت

   • تاکید بر ارزش‌هایی مثل احترام به حریف، رعایت انصاف حتی در زمان شکست، و پایبندی به پهلوانی.

   • برنامه‌های آموزشی برای جوانان و نوجوانان که یاد بگیرند شکست بخشی از مسیر ورزش است و واکنش خشونت‌آمیز هرگز راه‌حل نیست.

نتیجه‌گیری

ماجرا دانیال سهرابی در مسابقات جهانی زاگرب، اگرچه به مدال برنز ختم شد، نشان‌دهنده‌ی جایی است که کشتی ما می‌تواند بهتر عمل کند. وقتی ضربات منجر به خونریزی شدید می‌شوند، وقتی کشتی‌گیر جوان به دلیل رعایت نکردن حداقل استانداردهای ایمنی و قانونی دچار شکست فنی می‌گردد، نتیجه‌ای جز نارضایتی، احساس ظلم و کاهش اعتماد به داوری و مدیریت ورزش نخواهد بود.

جامعه داوری کشتی — و به تبع آن فدراسیون و مسئولان ورزش — باید تکلیف خود را روشن کنند: آیا آماده‌اند در برابر خشونت خاموش بایستند؟ آیا می‌خواهند حرکاتی که شأن کشتی را پایین می‌آورند تحمل شوند؟ یا اینکه با قانون، آموزش، شفافیت و مجازات مناسب، کشتی را دوباره به مسیری ببرند که آن را شایسته‌اش می‌شناسیم: پهلوانی، عدالت، احترام؟

امید است این شکست تلخ نقطه آغازی باشد برای تجدید نظر در سیاست‌ها و روش‌ها؛ تا در آینده نه تنها شاهد موفقیت‌های فنی، بلکه شاهد اخلاق و انصاف در تمام مسابقات باشیم که هیچ کشتی‌گیری به‌خاطر حرکات خشونت‌آمیز حریف یا ضعف در داوری بازنده‌ی واقعی نباشد.